Power People: Najell x Rebecca Chelbea" - "Ik ben een alleenstaande ouder, maar ik ben niet alleen"

Bij Najell willen we ouders aanmoedigen om hun identiteit te behouden, hun eigen leven voort te zetten en op hun eigen manier ouders te zijn. In onze Power People Interview-serie spreken we met mensen die anderen kracht geven om voor zichzelf op te komen als ouder en als individu. Vandaag praten we met Rebecca (@rebeccachelbea), een liefhebber van tweedehands spullen, feministe, queer, reisenthousiasteling en sinds februari 2024 alleenstaande moeder van haar zoon "Little C". Op haar kanalen bespreekt ze lichaamsacceptatie, taboeonderwerpen en een bewuste levensstijl. 

We hebben gesproken met de levendige Oostenrijkse contentmaker over haar zwangerschap en nieuwe rol als moeder, mom-shaming en haar toekomstige reisplannen. 

Hoe heb je je zwangerschap en je veranderende lichaam ervaren? 

Zelfliefde en lichaamsacceptatie waren voor mij al belangrijk, zelfs voor mijn zwangerschap. Om te zien hoe nieuw leven binnenin je groeit, is iets magisch. Zelfs nu, na de zwangerschap, bewonder ik mijn lichaam ervoor. Het ziet er misschien niet meer hetzelfde uit als voorheen, maar lichamen veranderen en dat is prima. Veel van mijn oude kleren passen niet meer, maar ik trek gewoon twee maten groter aan en voel me comfortabel. Kleren zijn er om bij mijn lichaam te passen en niet andersom. 

Foto credit: @lauri.melone

Je bent een "alleenstaande ouder". Vind je dit label bij je passen? Hoe en waar krijg je steun? 

Ik ben opgegroeid met een alleenstaande moeder en eerlijk gezegd was dat een van mijn grootste angsten - om ooit een alleenstaande ouder te zijn. Ik zag hoe ze het moeilijk had. Ze vluchtte uit Iran, sprak geen perfect Duits en scheidde van mijn vader toen ik 5 was. Ze studeerde aan de Technische Universiteit van Wenen alleen met mij. 

Dat was op veel manieren moeilijk. Emotioneel was er niet altijd tijd om aanwezig te zijn en financieel zaten we aan de grens. Nu datgene waar ik mijn hele leven bang voor was waarheid is geworden, vind ik de term niet meer slecht - integendeel! Ik begreep dat ik ten eerste een compleet andere basis heb dan mijn moeder en daarom een sterkere basis had om op te bouwen. Ik ben een alleenstaande ouder, maar ik ben niet alleen. Bovendien heeft alleenstaand ouderschap voordelen. Na de geboorte bleef mijn moeder de eerste 2-3 weken bij me en ik kreeg veel steun van vrienden, familie en mijn doula. In Oostenrijk zijn er ondersteuningsorganisaties, zoals de "Frühe Hilfen", die ook konden helpen. Mijn grootste advies aan alle alleenstaande ouders is om om hulp te vragen! Je hoeft het niet alleen te doen.” 

Tijdens je zwangerschap maakte je je zorgen dat je overweldigd zou kunnen worden bij het worden van een moeder en dat je je eigen identiteit niet zou kunnen behouden. Wat vond je gemeenschap daarvan? Hoe denk je er nu over? 

Mijn gemeenschap had veel begrip voor mijn zorgen en was een veilige ruimte die me steunde. Velen die deze zorg deelden, waren eerder geneigd om steun te geven. Ik twijfelde aan mijn capaciteit als alleenstaande ouder. Ik wou dat ik destijds had geweten hoe vervullend het moederschap kan zijn! Dingen kunnen veranderen! De laatste drie maanden met Little C waren het grootste geschenk. Natuurlijk is het soms vermoeiend, vooral in het begin met slaapgebrek en pijn – maar ik paste me aan mijn rol als moeder aan. En liefde overtreft gewoon elk obstakel. 

Je spreekt vaak op internet over taboeonderwerpen, bijvoorbeeld lichaamshaar. Wat zijn volgens jou taboeonderwerpen rond zwangerschap en ouderschap of moederschap? 

Een ervan is zeker borstvoeding geven in het openbaar! Ik was me er niet van bewust hoe controversieel dit onderwerp was voordat ik er een video over plaatste, en er waren zoveel negatieve reacties! Het zou het meest normale ding ter wereld moeten zijn om je kind te voeden. Ik geef borstvoeding omdat mijn kind honger heeft. Als anderen er niet in slagen om mijn borst niet te seksualiseren, dan ben ik niet het probleem, maar zij.

Krijg je vaak commentaar van mom-shaming (op internet of in het openbaar)? Hoe ga je daarmee om? 

Op internet meer dan in het echte leven. In de maatschappij kun je als vrouw niet alles "goed" doen, en ik vind dat concept fascinerend. En voor een moeder is het nog minder. Als moeder mag ik blijkbaar geen content maken die te maken heeft met lust, ik mag bepaalde dingen niet dragen, ik mag geen borstvoeding geven in het openbaar en als ik mijn 3 maanden oude baby liefde en aandacht geef (omdat ik voel dat hij het nodig heeft), dan verwen ik hem. Het is absurd. Het is belangrijk voor mij om deze mensen ervan bewust te maken dat ze niet het recht hebben om commentaar op mij te leveren. Er is geen "juiste manier" om ouder te zijn. Alleen omdat jij het anders zou doen, betekent niet dat ik het verkeerd doe! Zelfs goedbedoeld advies kan opdringerig zijn.

Je reisde vroeger veel – zoals naar Zuid-Amerika en Nieuw-Zeeland. Voel je je comfortabel om op één plek te blijven met je baby of mis je het reizen? 

Voor nu voel ik me heel comfortabel in Wenen, maar ik zou zeker graag binnenkort beginnen met kleinere uitstapjes in Oostenrijk. In mei ga ik misschien op bezoek bij een vriend in Linz en in juni bij mijn stiefvader in Burgenland. Als het lijkt alsof Little C ook van reizen geniet (en als de omstandigheden het toelaten), ga ik op mijn eerste langeafstandsreis. Door mijn community op Instagram ben ik me bewust geworden van andere alleenstaande moeders die zo empowerend zijn. Het moederschap zal me niet tegenhouden om te reizen en er is zoveel te ontdekken! Samen zullen we de wereld trotseren!

Wat advies zou je willen geven aan alle aanstaande ouders daarbuiten? 

Het is prima als niet alles meteen perfect verloopt! Lukt borstvoeding nog niet? Dat is prima. Kun je niet aan de verwachtingen van je vrienden voldoen? Kun je niet altijd op tijd zijn? Dat is ook prima. Ben je misschien zelfstandige en blijft je werk vaak liggen? Dat is ook prima. Een schoon appartement is ook niet altijd het belangrijkste. Wat mij echt helpt, vooral als het moeilijk is, is de zin "Alles is een fase". Leer de mooie momenten meer te waarderen. Ik denk vaak bij mezelf "Zo klein als zijn handje nu is, zal het nooit meer zo klein zijn" en dat grondt me en helpt me dankbaar te zijn. Bovendien, als je hulp nodig hebt, zoek hulp. In het begin was het moeilijk voor me. Maar toen besefte ik dat ik een net heb dat me/ons opvangt en het is oké om het te gebruiken. Dat is ook zelfliefde: erkennen dat je de hulp verdient.